Şəhid(lər) haqqında ürək sözləri də fərqli olur... - Doqquzuncu yazı
Əli və İslam Əhmədov qardaşları haqqında çox deyilib, bundan sonra daha çox deyiləcək. Çünki onlar tarixə qəhrəman qardaşlar - müharibənin ilk şəhid qardaşları kimi düşüblər...
...Məqam elə gətirib ki, şəhid qardaşlar haqqında qohum-əqrəbaları da ürək yanğısı ilə söz deyiblər...
Onları təqdim edirik:
Elnur, qrup yoldaşı:
- Əli ilə ilk tanışlığımız tələbəlik illərimizə təsadüf edir. İlk gündən Əli ilə dostluğumuz, tanışlığımız yaranmışdı. Əli öz tərbiyəsi və davranışı ilə həm qrupda, həm universitetdə, həm də müəllim kollektivi arasında hörmət qazanmışdı. Əli ilə bağlı çox xatirələrim var. 3-cü kursun yay ayında Mingəçevirə - öz evinə qonaq çağırmışdı. 10 gün Əligilin evində qonaq oldum. Ailəsini yaxından tanıdım. Əli ilə çox gözəl vaxt keçirtdik. Bu, mənim üçün ən yaddaqalan xatirə oldu...
Hər bir gəncin qəlbində Vətən sevgisi olduğu kimi, Əlidə də var idi. Amma onda sanki hamıdan daha çox idi. Əli öz Vətəninə, torpağına bağlıydı. Onunla son yazışmamız yadıma düşür. Əhvalını soruşdum. Xeyli danışdıqdan sonra hiss etdim ki, Əlinin bir sıxıntısı var. Soruşdum, dedi ki, yaxın vaxtlarda döyüş olacaq. Mən Vətən üçün döyüşməyə gedəcəm və şəhid olacam. Sağollaşdıqdan sonra dedi ki, sağ qalsam danışarıq, şəhid olsam Vətən sağ olsun!. Əli, sanki bunu hiss etmişdi. O və qardaşı İslam bir-birlərindən xəbərsiz şəhidlik zirvəsinə ucaldılar. Başda anaları Sevinc xanım olmaqla Allahdan onların yaxınlarına səbr diləyirəm. Əli cismən yanımızda olmasa da, daim xatirələri ilə qəlbimizdə yaşayacaq.
Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin!
Kənan Bağırov, tələbə yoldaşı:
- Mən şəhid Əli Əhmədovun qrup yoldaşı olmuşam. Bizim Əli ilə tanışlığımız Akademiyada oxuyarkən başladı. Əlini tanıdığım müddət ərzində onun sakit, hər kəs ilə yola gedən, hər kəs ilə dil tapa bilən, müəllimlərinə, böyüklərinə hörmət edən bir insan olduğunu gördüm. Əlinin şəhidlik kimi uca bir məqama çatması onun bu məqama layiq olduğunu göstərir. Əlinin şəhid olması bizi - qrup yoldaşlarını, dostlarını, hər kəsi dərindən yaraladı. Bizim üçün ağır və gözlənilməz oldu. Əli həmişə bütün yoldaşlarına qarşı mərhəmətli olub. Vətənpərvərliyi və dinə bağlılığı ilə seçilirdi. Bu xarakteri onu Vətənə xidmət etmək üçün cəbhəyə doğru yola saldı. O, bu yolda öz şərəfi ilə şəhid oldu. Onun qardaşı Əhmədov İslam da Vətən uğrunda şəhid oldu. Analarına Allahdan səbr diləyirəm.
Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin!
Fətihi Həqiqət, Coğrafiya müəlimi:
- Əli mənim xatirəmdə əsl vətənpərvər şagird, əbədiyaşar, hərbi simalı igid, mərd bir övlad kimi qalıb. Bir gün coğrafiya dərsində vətənpərvərlik mövzusunda söhbət düşdü. Əli dedi ki, müəllim mənim könlümdən şəhid olmaq keçir. Mən ona yaxınlaşıb başını sığalladım. O isə dedi ki, yox, mən demişəm, şəhid olacam, qurtardı. Sözüm sözdür. Yerin cənnət olsun, əziz balam...!
İslam sakit, tərbiyəli, məsum baxışlı bir şagird idi. Mən bu şagirdlərlə qürur duyuram. Mənim üçün çox çətindir. Fikirlərimi sözlə ifadə edə bilmirəm... Allah hər ikisinin məkanını cənnət etsin!
Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin!
Nahidə Heydərova, Fizika müəllimi (hər iki şəhid qardaşın) Sinif rəhbəri:
- Heç ağlıma da gəlməzdi ki, nə vaxtsa Əli və İslamın qəhrəmancasına şəhid olmağı haqda yazacaq, Şəhidlər xiyabanında məzarlarını ziyarət edəcəm. Şəhid Əli və İslam qardaşlarının adı gələndə gözlərim dolacaq, qəhər məni boğacaq...
Əli və İslamla ilk tanışlığımız 2005-ci ildə oldu. Həmin il mən onların sinif rəhbəri olduğum üçün uşaqları fənn müəllimlərindən fərqli olaraq daha yaxından tanıdım və axıra kimi də necə tanıdımsa, elə də yaddaşıma həkk olundular. Çünki heç dəyişmədilər. Əli 5-ci sinifdə necə sakit, təmkinli idisə, üzərində illərin yorğunluğu olmasına baxmayaraq, məktəbi bitirənə qədər elə də qaldı. Əli çox ağıllı, dərslərinə qarşı məsuliyyətli, böyük-kiçik yeri bilən bir şagird kimi yaddaşımdadır.
İslam bir qədər çılğın təbiətli şagird idi. Hansısa bir hərəkəti edəndə gözü qalardı Əlinin üzündə ki, görsün o, necə reaksiya verəcək. Əlinin baxışı İslamın sonrakı hərəkəti demək idi. Heç yadımdan çıxmaz, Əli fizikadan “4”-nü özü alardı. İslam isə fizikanı mənimsəməkdə çətinlik çəkdiyindən ona deyərdim ki, sən hər dərs mənə 10 fərqli qayda danış, sənə “3” yazım. Elə oldu ki, İslam hər bəhsin qaydalarını əzbər bildi. Bir gün mənə yaxınlaşıb dedi ki, sualların hamısını bildiyimə görə, istərdim ki, mənə “4” yazasınız. Dedim, baş üstə. Həmin il ona “4” yazmışdım. Kaş ki, onları çox incitməyəydim... Bəlkə də, şəhid olacaqlarını bilsəydim onları daha çox əzizləyər, xoş sözlər deyərdim. Əli və İslam haqqında keçmişdə danışmaq mənə əzab verir.
Siz mənim qürur yerimsiniz, and yerimsiniz, tarix yazan igidlərimsiniz, Əli və İslam! Allah sizə rəhmət eləsin. Allah Sevinc anaya və bizə səbr versin!
Leysan müəllim, Tarix müəllimi:
- Əli və İslam haqqında ürək sözləri yazmaq həm qürurlu, həm də ağırdı. Mən Əli və İslama aşağı siniflərdə tarix dərsi demişəm. Çox yaxşı xatırlayıram onları. Hər iksi çox tərbiyəli və mehriban uşaqlar idi. Xüsusən, Əli həm dərslərini yaxşı oxuyurdu (tarixdən “5” alırdı), həm də çox sakit idi. İslam ona baxanda bir az hərəkətli idi. Birinci dəfə onların qardaş olduğunu biləndə sorşdum ki, siz doğrudan qardaşsınız? (Xasiyətləri baxımdan soruşdum). Əlidən qabaq İslam dilləndi: “Boyumuza görə deyirsiniz, müəllimə? Əli məndən hündürdü, ona görə?”. Dedim ki, yox. Nə vaxt baxıram, sən gülümsəyirsən, Əli ciddi dayanıb. Həmişəki kimi boynunu sağa əyib gülümsədi. O duruş heç vaxt gözümün önündən getməz...
Biz sizinlə qürur duyuruq, Əli və İslam!
Allah sizə rəhmət eləsin!
Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin!
Sevda xanım, sinif müəllimi:
- Əli Əhmədov - çox çalışqan, təmkinli, səmimi və mehriban şagird olub. Əli daim kitablar oxuyurdu. Bəzən çox qeyri-adi suallar verərdi. Müəllim və yoldaşlarının hörmətini qazanmışdı. Yadıma gəlmir ki, kimsə Əlidən şikayət etsin. Coğrafiya fənninə xüsusi maraq göstərirdi. Sinifdə ağsaqqal ləqəbi ilə müraciət edərdilər ona.
İslam Əhmədov - sakit təbiətli idi sinifdə. Qızlarla o qədər ünsiyyət qurmazdı. Utancaq idi. Amma oğlanlarla zarafatlarından geri qalmazdılar. Tənəffüsdə ara-sıra güclərini yoxlayırdılar. İslam tərbiyəli, sakit, mehriban və səmimi şagird idi. Heç bir müəllim bu iki qardaşdan narazı olmadı. Bir-birlərinə qarşı çox hörmətlə yanaşırdılar...
Fuad Hacıyev, dostu:
- İslam müharibəyə gedən gün mənimlə vidalaşdı, anasını mənə tapşırdı, xahiş etdi ki, ondan muğayat olum… Bu, o anlama gəlir ki, bəzən insanın ruhi zəmində dedikləri, əslində, onun öz dili ilə yox, ona diqtə edənin (mələyin) dili ilə təqdir olunur. Məsələn, bir insana ölümün yaxın olduğu diqtə edilir, o da dərhal ailə üzvlərini başına yığıb vəsiyyət edir. İslam da şübhəsiz, ruhi zəmində müharibəyə getdiyi gün mənimlə görüşüb, vidalaşdı və dedi ki, müharibəyə gedirik, inşallah, şəhidlik zirvəsinə yüksələrik... Son xahişi də anası olub. Dedi, anamdan muğayat olarsan...
Öləcəyinin diqtə olunduğu şəxs Allahın seçdiyi, dəyər verdiyi şəxsdir. Bu, dini təsnifatda da bu cür yozulur.
İslamın anasına dediyi sözlər də bu mahiyyəti açır: ”Ana, mən şəhid olacağam”. O, Allahın fərqli xüsusiyyətlər əta etdiyi şəxs olduğu üçün Allah onu yüksək məqama ucaltdı və bu, ona qabaqcadan diqtə edildi.
Anar Aslan oğlu Mehdiyev, döyüş yoldaşı, qazi:
- İslamla tanışlığımız ilk dəfə xidmət etdiyimiz hərbi hissədə olub. Daha sonra onunla eyni bölmədə xidmət etdik. İslam döyüş maşınlarının sürücü-mexaniki idi. Vətənini sevən, ixtisasını daim öyrənən hərbi qulluqçu idi. Onunla bağlı yadımda çox şey var: Bir gün xidmət etdiyimiz hərbi hissəyə yoxlama gəlmişdi. Həmin gün də bölmənin səxsi heyəti başqa bir xidməti yerinə yetirmək üçün getmişdi. Bölmədə təkcə İslam qalmışdı. Bölmənin döyüş maşınlarını işə salmaq onun üzərinə düşürdü. İslam bu işin öhdəsindən çox məharətlə gəldi, döyüş texnikalarının işə salaraq yoxlamaya təqdim etdi. Onun bu hərəkəti yoxlama tərəfindən minnətdarlıq hissi ilə qarşılandı.
İslam öz xidmət yoldaşları ilə də mehriban, səmimi davranırdı. Komandirlərin əmr və tapşırıqlarını dəqiq yerinə yetirən, bunu özünə şərəf bilən hərbi qulluqçu idi.
Allah rəhmət eləsin!
Nazim Əsədov, gizir:
- İslam Əhmədovla müxtəlif hərbi hissələrdə bir yerdə xidmət etmişik. Çox ağıllı, tərbiyəli, səbrli, dözümlü, qoçaq, komandanlığın tapşırıqlarını vaxtında, lazımi şəkildə yerinə yetirən, bir sözlə, Vətənə sadiq əsgər idi. Həmişə öndə olmağı xoşlayırdı. Onunla axırıncı dəfə Ağdamda görüşdük. O zaman da onu çox çevik, istiqanlı və əzmkar gördüm. Hayıf ki, onun kimi bir oğulu itirdik...
islam haqqında çox söz demək olar. Ancaq xatırladıqca, bir-bir yadıma saldıqca çox pis oluram. Yəqin onun ruhu məni bağışlayar...
Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin!
Bəhlul, dostu:
- Əli ilə həm dost, həm də rəqs yoldaşı idik. Hələ də inanmağım gəlmir ki, Əli şəhid olub. Çox qanacaqlı, tərbiyəli, böyük-kiçik yeri bilən qardaş idi. Birgə olduğumuz müddət ərzində onu dönə-dönə kəşf etmişəm. Xasiyyəti və mədəni davranışı ilə qəlbimizə yol açmışdı. Nə deyim, belə bir dostun itkisi bizim üçün çox ağırdır. Amma şəhidlik zirvəsi də hər kəsə nəsib olmur.
Hər iki qardaşın ruhu şad olsun!
Nərmin Cəbrayılzadə, sinif yoldaşı:
- Əli və İslamın qəlbimdə, yaddaşımda xüsusi yeri olub həmişə... Əli ilə daha yaxın olmuşam. Dinə, Allaha çox bağlı idi. Mənə İslamı, Həzrəti Əlini, peyğəmbəri sevdirib, dinlə bağlı ağlımda olan bir çox suallara aydınlıq gətirib, hadisələr, hekayələr danışıb. Çox səbrli, təmkinli, düşüncəli idi. Hər şeyi onunla məsləhətləşərdik. Dünyagörüşünə, düşüncə tərzinə, intellektinə görə hamımızdan seçilirdi. Sinifdə hamı onu «ağsaqqal» deyərdi.
Mən riyaziyyatdan zəif idim, o Azərbaycan dili fənnindən. Həmişə boş dərslərdə birlikdə oturub bir-birimizə anlamadığımız, zəif bildiyimiz mövzularda köməklik edirdik. Gələcəkdə özümüzlə bağlı xəyallar qururduq. Hamının dincəlib söhbət etdiyi vaxtlarda belə o, yalnız dərs oxuyur, test işləyirdi. Qarşısına yalnız bir məqsəd qoymuşdu: oxumalı, anasına gözəl, rahat və xoşbəxt həyat bəxş etməli…
Əlinin incə, həssas qəlbi də vardı. Mənalı şeirlər yazırdı. Ancaq utancaq olduğu üçün hamı ilə bölüşmürdü bu istedadını.
İslam daha sakit, içinə qapanan, səssiz idi. Dərslərə bir o qədər maraq göstərməsə də, tərbiyəsi ilə seçilirdi. Ataları dünyasını dəyişəndən sonra Əli İslamı sanki körpə uşaq kimi daim gözləri ilə izləyir, nəzarətdə saxlayırdı. Onu kefsiz, üzgün görəndə Əlinin gözlərindən dərd, kədər yağırdı. İki qardaş bəzən heç danışmadan bir-birinə baxışları ilə nəsə deyirdilər. Bunu yalnız özləri anlayırdı...
(Ardı var)
Hikmət Məlikzadə
