Dünyanın ən acı təlaşı şəhid analarının ürəyində qövr edir...
İkinci yazı
Mingəçevirin Günəşli qəsəbəsi bəlkə də adı kimi günəşli deyil; burada günəşin al şəfəqləri çöhrələrə soyuq təbəssüm sıçradır. Darısqal döngələr, sakit, səssiz yollar, hətta yanından ötən insanlar sanki qaş-qabaqlı, sanki hüzn içindədir.
Kimdənsə bunun səbəbini soruşmağa ürək etmirik. Ancaq hiss edirik ki, Vətən müharibəsindən sonra gözlərdə, ürəklərdə təlatüm edən sevinc hissi qədər bir susqun görkəm də var. Anlaşılandır; ən azı beş-on evdən birində şəhid ağrısı, acısı sinə deşir...
Musa və Tural qardaşlarının anaları Nəhayət xanımın da içini acı sızıltılar sarıb. Ona övladları ilə bağlı zəng vuranda da səsində ağır bir ləngər, iç göynədən bir sızıltı hiss etmişdim. Ya ünvanı səhv demişdilər, yolu-rizi səhv göstərmişdilər, bəlkə də üzərimə çökən ağırlıqdan mən səhv anlamışdım, yad bir səmtə getmişdim, Nəhayət xanıma zəng vuranda, dedi ki, qarşı küçədən sağa dön, yolun başında qarşılayacam...
Çılğın-dəli küləklərin müşayiəti ilə sağ küçə ilə qarşıya keçdim. Yan səmtdə söhbət edən iki qadın dedi ki, ilk dəfədir Mingəçevirdə bu cür dəli külək əsir. Bir anlıq elə bildim, küləyi bu işıqlar şəhərinə mən gətirmişəm...
Küçənin dolanbacından sağa burulanda qarşıda qara paltarlı, boynu sağ çiyninə əyilmiş bir qadın gördüm. Elə bildim, yaşıllığı itmiş bir vadidə musson küləkləri iki qaya parçasını üst-üstə qoyub, üstdəki parçanı bir qədər yana əyib. Belə təsir bağışladı Nəhayət xanım. Ona əziyyət verdiyim üçün özümü qınadım. Aramızdakı yüz metrlik yolu bəlkə də yüyürdüm, ya süründüm, bəlli olmadı, Nəhayət xanım rəngi solmuş gözlərindəki kədəri gözlərimə yük etmədən məni salamladı, birlikdə Musa və Tural qardaşlarının boya-başa çatdığı evə tərəf addımladıq...
Ani olaraq susqunluq girdabına tutuldum. Qəfil gələn hiss ayaqlarımı daş yola pərçimlədi. Güclü külək saçlarımı dağıda-dağıda gözlərimə hücum çəkdi, lakin diqqətimi birazdan kandarına ayaq basacağım evin qəribə təzad doğuran aurasına yönəldə bildim: darvazanın sağ səmtində şəhid qardaşların xatirəsinə bulaq komleksi inşa edilib. Kompleks aşkar bir Vətən hissi, coşqun bir vətənpərvərlik sevdası aşılayır. Bir tərəfdə Musanın, digər tərəfdə Turalın büstü var. Külək də yuxarı səmtlərə sancılmış bayraqlarımızı yovşanlı dərələrin yulğun ağacları kimi yelləyir... İçimə qəhər doldu. Bəlkə də Nəhayət xanım - buyur, oğlum, içəri keç, - deməsəydi, Allah bilir, hansı ilğıma qoşulub, hansı acının əsarətində əriyəcəkdim...
Həyətə daxil oluruq. Ev başdan-başa bir vətənpərvərlik mücəssəməsi kimi görünür. Nəhayət xanımın müşayiəti ilə söhbət edəcəyimiz otağa keçirik. Bura sanki şəhid qardaşların muzey-xatirə ocağıdır. Divarlardakı foto-stendlər, masa üstünə qoyulmuş şəkillər Nəhayət xanımı elə ayaq üstə dinləməyə vadar edir...
Otaqdakı ab-havanın müşayiəti ilə Nəhayət xanım şəhid övladları barədə danışır. Əslində, danışmır, sakit-sakit qan ağlayır, fəryad qoparır, bayırdakı külək kimi təlatümə gəlir... Qərəz kimi görünməsin, o, bəlkə də hər gün yüz dəfə ölür, dirilir, hər qapısını açana həyat qubarının nə qədər acı olduğunu anladır.
Nəhayət xanım anidən gözlərinin vücudunu dəyişib ilıq hənirtilərlə dedi ki, Musa şair idi, altmışa yaxın şeiri var. Görün bir şeirində nə yazıb:
Nə gözəl qardaşsan, mənim qardaşım,
Gəl, elə dünyadan birlikdə köçək...
Misralar təxminən bu anlamda çıxdı Nəhayət xanımın dodaqlarının arasından. Dedi ki, Musa sanki qardaşı ilə birlikdə öləcəyini bilirmiş. Əvvəlcədən bu fikirləri dilinə gətirib...
İnsafən, misralar son dərəcə poetik və bədiidir. İçindəki məna ümumiyyətlə, moderndir. Müasir şeirin orijinal şəkillərindəndir. Şeiri bütöv halda görə bilməsəm də, bu iki misra Musanın poetikası haqda çox şey dedi.
Nəhayət xanım qaysağı qopmuş sızıltılarla ərz etdi ki, Musanın qəbir daşında özünün yazdığı bir parça şeir əks olunub... Hər dəfə oradakı misraları oxuyanda dünyamız dağılır, sinəmiz od tutur...
Söhbətimiz nə qədər davam edir, bilmirik, bəlkə də heç danışmırıq, fərqinə varmırıq, anidən sağollaşırıq. Külək darvazanın qapısını açır, sonra da sanki bağlayır. Bir anlıq arxaya boylanıram, Nəhayət xanımı tonlarla ağırlığı olan bir qaya parçası kimi görürəm. Sanıram ki, dünyanın ən acı təlaşı onun övlad nisgili ovan ürəyində qövr edir...
Və sanıram ki, dünyanın ən acı təlaşı bütünlükdə şəhid analarının övlad nisgili ovan ürəklərində qövr edir...
Musa və Tural qardaşlarının adı verilən küçədə onların xatirəsinə bir lövhə qurulub. Lövhədə güclü vətənpərvərlik hissi var. Elə bu təsirdən orada özümdən ixtiyarsız Vətən müharibəsi ərəfəsində yazdığım bir şeiri pıçıldadım:
***
...Dur, əsgərim!
Düşmən ipə-sapa yatmır,
Vur, əsgərim!
Şeytan yenə hiylə qurur,
O iblisin qulağını
Bur, əsgərim!
Ana yurdun gözlərinə
qürurla bax,
Çəkilməsin gözlərindən
Nur, əsgərim!
Vətən para-para olub,
Qarabağın sərhədini
İrəvanda qur, əsgərim!
Qoyma yurdda qara bulud,
Yad baxışlar "çiçəkləsin",
Düşmən güllər bitsin...
Torpaq sənə əmanətdir,
Ana yurdun keşiyində
möhkəm dayan, dur, əsgərim!
...Vur, əsgərim!
Döyüş yoldaşının Tural barədə dediyi sözlər yadıma düşdü... Əmin oldum ki, o, yaralı halda mühasirədən çıxmaq üçün yuxarı səmtdən güllələri yağış kimi yağdıran düşmənə atəş açanda da eynən bu cür hayqırıbmış: Vur, əsgərim!...
“Musa və Tural qardaşları küçəsi”
Musa və Tural qardaşları barədə kitab yazmaq tapşırığı alanda dərhal vikipediyaya nəzər saldım. Göstərdikləri qəhrəmanlığı əks etdirən ümumi bir məlumatda əvvəlcə Musanın, sonra da Turalın adı çəkilirdi. Redaksiyada da birinci Musanın adı çəkilirdi. Mən də onların adlarını yaddaşıma bu şəkildə hopdurdum. Hətta Mingəçevir Şəhər İcra Hakimiyyətində olarkən də birinci Musanın adı çəkildi. Günəşli qəsəbəsinin sol səmtindəki küçədə əks olunmuş lövhədə də elə «Musa və Tural qardaşları küçəsi» sözləri əks olunmuşdu. Düşündüm, yəqin böyük qardaşdır, ona görə hörmət əlaməti olaraq belə deyirlər. Bir daha vikipediyaya diqqət etdim. Bu zaman əks bir diqtə ilə qarşılaşdım, bəlli oldu ki, Musa əslində, ailənin kiçik övladıdır, lakin Turaldan qabaq şəhid olub...
Bu zərurəti şəhidlərin anası Nəhayət xanımla da müzakirə etmək fikrim var idi. Lakin onun ləngər vuran dərdi, iç göynədən ağrı-acısı qarşısında nitqim qurudu, mövzunu başqa səmtlərə çəkdim. O, içində sızıldaya-sızıldaya dedi ki, Musa tankın içində yanaraq həlak olub (bunu telefonla danışanda da demişdi...). Bir müddət nə ondan, nə də Turaldan xəbər tuta bilmədik. Meyitləri neytral zonada qaldığı üçün bizə bir söz demirlərmiş. Sonra ard-arda – müəyən aralıqla hər iki övladımın şəhid olması barədə sarsıdıcı xəbərlər aldım. Çox az ara ilə üstümə iki tabut gətirdilər. Mən bədbəxt, mən qaragün necə dözdüm buna? Ağlamaqdan səsim batdı, ancaq ölmədim. İndiyə qədər sızıldayıram. Ölənə kimi bu sızıltı məni rahat buraxmayacaq. Bəlkə öləndən sonra da övlad acıları məni köz edəcək...
Nəhayət xanım sakit-sakit göynəyir, fikirlərini cəm edə bilmirdi. Bəlkə də küləyin səsinə diksindi, dedi:
- Həyat yoldaşım üçün də çox ağır idi. Elə gün olmurdu ki, ağlayıb-sızıldamasın. Arada nəvələri ilə dərdini dağıdırdı. Amma dözə bilmədi. Dünyasını dəyişdi. Bu, mənə üçüncü zərbə oldu. Sinəmdə üç dağ gəzdirirəm indi. Qubardan içim parçalanır, gözümün içində elə göynərtilər var ki, sözlə təsvir etmək mümkün deyil...
Sözardı: “Torpağın üzü soyuqdur” deyirlər. Zaman yaraları tez unutdurur. Ancaq bu, bütün hallarda mümkün olmur...
İllər ötəcək, nəsillər dəyişəcək, lakin şəhid adı, şəhid andı itməyəcək. Mingəçevirin Günəşli qəsəbəsinə ayaq basanlar “Musa və Tural qardaşları küçəsi” yazılmış lövhənin qarşısında dayanıb əvvəlcə bir anlıq sükuta dalacaq, sonra onların şəhid adı qarşısında baş əyəcək, ehtiram ifadə edəcəklər. Bu da o anlama gələcək ki, qəhrəmanlıq səhifələrini tarixdən silmək olmur. Necə ki, Cavanşir, Babək, yeni əsrlərdə Mübariz, Fərid, Polad və digərləri xatırlanır, eləcə də Musa və Tural qardaşları, onların timsalında bütün şəhidlər xalqımızın and yeri olacaqlar...
Bu şərəf onları da daim şərəfli edəcək...
Əvvəllər – bizdən çox uzaq illərdə olduğu kimi, yaxın tarixlərin də insan qətlləri bizi mütəəssir edir. Yaşadığımız həyatın (ədəbi dildə desək) süjet xəttində çırpınan bu nüans zahiri aləmlərdə insanın hansı məcrada nə olduğu barədə dürüst məlumat verir. Biz (fəlsəfi zəmində) insanı taledən gələn səs-səda kimi xarakterizə etmək istəsək də, tarix öz yaddaşını bu «güzəşt» hesabına zamanın axarına verə bilir. Əslində, həyatdakı mənəvi təsirlər bu «güzəşt»in bir eskizidir. Yaddaş mənbəyi kimi əks edən hadisələr əsasən isnan qətlləri barədə acınacaqlı faktlar və dəhşət saçır. Bu yaddaş tablosunda nə duyğuda təzahür edən fəlsəfi hiss var, nə də ədəbi prosesə eyham vuran lirik təsir; burada yalnız milli xarakterdə əks olunan vətəndaşlıq, ağrı və girdablara mənəvi ağırlıq verən insan meylləri var və bu da faciə, dəhşət müstəvisidir. Sanırıq ki, müharibələri törədən insanlar bu prosesi sürətləndirməkdə, artırmaqda və daha qabarıq etməkdə israrlıdırlar. Çünki müharibələr insan və həyat tiplərini, bu israrda əks edən insan qətllərini bəşəri statuslar kimi təqdim edir. Buna görə hər bir insanın həyatı gələcəyi məhv edilmiş bir xalqın xarakteridir. Əsasən də, müharibələr insan həyatına xəyanətdən doğan ağrılardır, ümumilikdə tarixi zəminin, həyat acısının və tale ucalığının təsirində qətl, soyqırım törədən vəhşi simaların xarakterini açır.
Mingəçevirli şəhid qardaşlar Musa və Turalın qəhrəmanlıq səhifələrini oxuduqca bir qənaətə gəlirik ki, erməni şovinizmi, onlara havadarlıq edən ermənipərəsət ölkələr yetkin insanlarla yanaşı, minlərlə azərbaycanlı gəncin də gələcək həyat-tale pərvanələrinin yüksək zirvələrdə bərq vurmasına mane olub, bu nəsli xoşbəxtlik deyilən nəsnədən məhrum qoyub, nəticədə onların gələcəklə bağlı yaşantıları çırpıntı içində qalıb. Bu nəsil əslində, böyük bir həyata, mənalı, şərəfli bir ömrə sahib olmaq üçün səfərbər olunmuşdu...
İyirminci əsrin sonlarında və iyirmibirinci əsrin əvvəllərində erməni şövinizmi Musa və Turalın timsalında minlərlə azərbaycanlı gənci də məzlum duruma düşürmək niyyəti güdürdü. Lakin xalqla dövlətin birlik əzmi onların mənfur və çirkin iştahlarını boğdu, ordumuz sarsıdıcı və ağır zərbələrlə düşmənin bütün iradəsini qırdı...
Bu gün qalib ölkənin vətəndaşları kimi qəhrəman oğullarımızla qürur duyur, üçrəngli bayrağımızın işğaldan azad edilmiş bütün ərazilərimizdə dalğalanmasını fəxarətlə seyr edirik. Lakin bu sevinc içində bizi ağrıdan və məyus edən bir anlam var: ermənilərin qətlə yetirdiyi, uğur və inkişafdan qoyduğu azərbaycanlı gənclərin hər biri Vətən adlı məsuliyyəti gələcəyə daşımaq üçün doğulmuşdular. Fəqət...
Bu təəssüf hissi bizi üzdükcə üzür. Ancaq qalibiyyət və böyük zəfərin parıltısında şəhid oğullarımızın – gələcəyimizin məsuliyyəti hesab etdiyimiz gənclərin əbədiyyət fövqü bizə təskinlik verir. Bu yüksəklikdə Musa və Tural qardaşlarının da qəhrəmanlıq əzmi özünü aşkar büruzə verir...
Musa və Tural qardaşlarının Vətən sevgisi hər birimiz üçün zaman ucalığı kəsb edir; onların vaxt adlı aşırımları rahat keçmək şansları var. Çünki sözün zahiri və batinində bir məqsədə vardılar – şəhidik andını şərbət kimi içdilər.
Vətən adlı seyrəngahda yüksək hüdudlara çıxa bilmək hər kəsə nəsib olmur. Musa və Tural qardaşları artıq bu «vadi»də qərar tutublar. Övladları zaman-zaman, böyüdükcə daha dərindən hiss edəcəklər ki, qəhrəman ataları olub, rahat, təhlükəsiz yaşasınlar deyə canlarını fəda ediblər.
Bu şərəf onları da daim şərəfli edəcək...
“Torpaq su ilə yoğrulduqda palçıq, qan ilə yoğrulduqda Vətən olur...”
Mənbələrdə deyilir: «O kəs ki, mənasını çox dürüst bildiyi bir amal uğrunda cihad edir, bu, mənəvi ibadət sayılır və öldüyü an şəhidlik zirvəsinə yüksəlir».
Hədis və dini məramnamələrdə də qeyd olunur ki, torpaq su ilə yoğrulduqda palçıq, qan ilə yoğrulduqda Vətən olur... Vətən uğrunda can fəda edən oğullar Allah dərgahında misilsiz pay sahibidirlər və Cənnət onlara əta edilib...
Dərs kitablarından, mətbuatdan, informasiya şəbəkələrindən… bilirik ki, torpaq, Vətən uğrunda cihada (mübarizəyə) qalxan, sinələrini mərmilərə sipər edən oğullar bir qətrə şərəfli ömür üçün məhz bir kərə şərəflə ölməyi daha vacib bilirlər. Bu da Vətən sevgisidir... İnsan özü də bilmədən (və ya çox vaxt bilərəkdən) öz içində bir qəhrəman surəti aşkarlayır, onun tipik xarakterini şərəf amili kimi təcəssüm etdirir.
Musa və Turalın simasında qeyrətli Vətən oğullarının yurd sevgisi şərəf kodeksi kimi cilalanır. Onlara Vətən qoynunda əbədi uyumaq xoşbəxtliyi nəsib olub. Onları şəhidliyə aparan yol sabaha qürurla açılan tarix-şərəf qapısıdır.
Övladları həlak olan valideynlərin içində ağır ləngərin, iç deşən hayqırtının, göz göynədən təlatümün, qəlb yırtan ağrının, tük ürpədən dəhşətlərin... çaxnaqları var. Şəhid adı ağır həyat tərzini, yüz yerindən pas atmış güzəranı da elə tərzdə yırğalayır ki, zahirdən batinə qədər hər şey zəlzələyə mübtəla olur.
Torpağın işğal olunmasını və ona gendən baxmağın bir Vətən yoxluğu olmasını qəhrəman oğullar çox yaxşı bilir, onlar bu ağır dərdin təlatümlərini - bu qorxunu xalqın içindən çıxarmağa daim müvəffəqdirlər. Bu şərəfi Musa və Turalın timsalında Vətən müharibəsində aydın müşahidə etdik.
Zahirən diqqət edəndə bəlli olur ki, yollar müxtəlifdir. Şəhidlik yolu da bu qəbildəndir, dərin qatlarla doludur. O yolda ölüm acıları, ölüm kabusu, çətin keçiləsi körpülər və s. çoxdur...
Haqqa uzanan əllər Allahdan aman dilər. Bu amanı Vətən fədailəri – şəhidlər pak dualara çevirərlər. Atalarımız məhz buna görə «şəhidlik böyük nemətdir» deyiblər.
Qəribə taleyə, müqəddəs amala həsr etdiyimiz bu kitabda Mingəçevir şəhərindən olan iki şəhid qardaşın – Musa və Turalın əbədiyyət ünvanına güzgü tutmağa çalışırıq. Necə ki, insan doğulur, taleyini Allah verir, eləcə də şəhid qardaşların ənamını Uca Yaradan əta edib, biz sadəcə, hünərvər, Vətən sevdalı bir anaya, ürəyi oğul qübarından qabar bağlamış, iki oğlu şəhid olmuş Nəhayət xanıma təsəlli vermək niyyətindəyik. Əlbəttə, heç bir təsəlli onun övlad yarasını sağaltmaz, ancaq iki saat daha artıq dözə bilməsi üçün vəsilə ola bilər. Biz nə qədər desək də, - Azərbaycanın aydın səmasında Musa və Turalın ruhu dolaşır, o ruh şəhid qardaşlar üçün haray çəkənlərə tükənməz rahatlıq, isti hənirti verir, o ruh Vətən göylərində pərvaz edir və gənc nəsillərdə cəsarət, qürur hissi doğurur, - Nəhayət xanımın dərddən cadar-cadar olmuş qəlbinin sızıltılarını kəsə bilmərik...
Şəhid anaları Azərbaycanın qeyrət simvolu, xalqın əzəmət duyğusudur. Hər şəhid də bir Vətən daşıdır və gələcək nəsillər o «daş»ların üzərində yenilməzlik ruhu daşıyacaq, Vətənin bir qarışını da yadlara verməyəcək.
Arada özümüzdə cəsarət tapıb Nəhayət xanıma deyirik:
- Musa və Tural üçün təkcə siz yox, bütün el, elat ağı deyir. Ağlamayın, özünüzə toxtaq, gözlərinizə hakim olun. Siz rahat olduqca, Vətən duruluq tapır. Siz ağrı-acıdan dinclik tapdıqca Musa və Turalı qoynunda uyudan torpaq da kövrək-kövrək çırpınır... Siz ağladıqca torpaq öz içindəki təlatümü saxlaya bilmir... Ağlamayın! Başınızı dik saxlayın, şəhid anası! Başınız həmişə uca olsun! Şəhid övladlarınızın qəhrəmanlığı bu gün hamı üçün bir görkdür. Nə xoş ki, şəhid övladlarınızın yurdunda dörd övlad – dörd davamçı böyüyür. Onlara xatir dözün, şəhid anası!
Musa və Turalın əziz xatirəsi onları sevənlərin yaddaşında işıqlı bir salnaməyə çevrilib. Vətən də, el-oba da bu qəhrəman oğullarla fəxr edir. Onların qəhrəmanlığı bir insanlıq nümunəsidir.
Ürəyin işığı həyatın işığıdır, Nəhayət xanım. Həyat, bütün mənalarda bir sevgi yoludur. İnsan bu yolda öz ürək sevdasına hakim olmağı bacarırsa, deməli sevgi onun üçün ən başlıca şərtdir. Ürəyi sevgi ilə dolu adamın könül nəğmələri təzətər, işıqlı və düşündürücü olur. Vətənə qəhrəman oğul yetişdirən ata və anaların da könül duyğuları bizə həmişə xoş təsir bağışlayıb. Həyat yoldaşınızla birlikdə üzərlərində yarpaq kimi əsdiyiniz Musa və Tural Vətənin təəssüb çəkən qeyrətli oğulları idi. Onların Vətən pıçıltılarının hamısında sevgi dolu hislər var. Onlar könül nəğmələrini həyatın qaynar çağları ilə isidirlər deyə torpaq öz ləngərini uzaq məsafələrə körpü edir.
Artıq Musa və Tural ağ dünyanın yolçuları olublar. Onların ruhundakı, insan görkəmindəki ağlıq - ağayanalıq, Vətən təəssübüdür, içimizdəki mənəvi böhranı dağıtmaq üçün kəsərli duadır.
Vətənpərvər övladlar böyütdüyünüz üçün sizə həmişə minnətdar olacağıq. Minbir əzab-əziyyətlə boya-başa çatdırdığınız məğrur, gözütox övladlar özləri də artıq bir Vətən olublar. Şəhidlik onların məsuliyyətidir.
Vətən sədaqəti daim həyatınızın ayrılmaz hissəsi kimi görünəcək, Nəhayət xanım. Ali duyğularınızda həmişə iki qəhrəman övlad sevisi qərar tutacaq. Gözlərinizin yükünü bir az azaldın, əzəmətli, vüqarlı qadın!
İgid oğulları dünyaya sizin kimi analar gətirir – əllərinin qabarı ilə ailənin ən sadiq, ən əzabkeş surəti (obrazı) olan analar. Siz Allahın dəyər verdiyi surətlərsiniz...
İndi siz daha alisiniz, indi həyat, tale və zaman pərişan gözlərinizin içinə baxmağa cəsarət etmir. İndi...
Ayaqlarınızın altında Cənnət salnaməsi var. Ey məğrur qadın, Vətənə iki qəhrəman oğul fəda etdiniz. Elə oğullar ki, əlləri-qolları bağlı olsaydı belə, düşməni dişləri ilə didməyə hazır idilər...
O sakit-pərişın gözlərinizi məsum baxışlarla doldurub uzaqlara, çox uzaqlara – övladlarınızın getdiyi səmtə baxmaq əzabından bir az çəkindirin. İçinizdə ləngər vuran çırpıntılar surətinizdəki könül xoşluğunu dağıdır. Ey, hamımızan vüqar, əzəmət tacı! Gözlərinizi bir də yalqız, yazıq və hürkək baxışlarla doldurmayın. Başınızı daim dik, qəlbinizi həmişə farağat tutun, çünki iki qəhrəmanın anasısınız!
Haqq sözdür: İnsan öz içində yalqızlıq acısı yaşayanda, mütləqdir ki, həyata, insanlara, taleyə, bəlkə Allaha (da) yovuşa bilmir... Nəhayət xanımın da pərişan halı bu tipdədir. Dediklərimizin heç biri onun qəlb yuvasına girmir, əksinə o, həmin an öz məhrumiyyəti ilə çırpınır, səs və hərəkətin fövqünə varmır. Başadüşüləndir, gerçək (çılğın) sevdalıların hamısı belə olur... Onları nə zaman gözübulanıq görsək, dərhal əzabın qaynar sahillərindən çəkilirik. Çünki həmin an onların dəli-divanə duyğularının ləngərini dağıda bilərik...
(Ardı var)
Hikmət Məlikzadə
