Ürəyi Azərbaycan dolu KAMRAN SEYFULLAZADƏ

“22 yaşını yanvarın 14-də qeyd elədi o dünyada” – ananın ağrılı səsindən mərminin qəlpələri Kamranla birlikdə mənim də canıma doldu elə bil.

Kamran Cəlal oğlu Seyfullazadə 1999-cu il yanvarın 14-də Astarada doğulub. Orta təhsilini F.Əliyarov adına 6 nömrəli məktəbdə alıb.
 Uşaqlıqdan sevimlisi olub hamının gözəlgözlü Kamran: ailənin, qohum – qonşuların, məktəbin, böyüyün, kiçiyin.

“Gözümün qabağında böyüyən uşaqdı. 12-13 yaşı olardı.  26 fevralda Xocalı faciəsi ilə bağlı kadrlara baxırdıq. Kamranın gözləri dolmuşdu. “Mən bunun qisasını alacam” dedi. Ona baxdım. Gözlərində qəzəb, nifrət vardı. Elə hey deyərdi ki, erməni kimdi, bizim torpaqlarımızı alsın, kimdi? O qədər həyacanlanır, fikir edirdi ki... Ona ürək-dirək verirdim, sakitləşdirirdim. Onun ürəyi Azərbaycanın ərazi bütövlüyü arzusuyla döyünürdü. Bütün oğullarımız, bütün şəhidlərimiz mərddi, igiddi hamısı. Amma 100 nəfər seçməli olsaq, onlardan biri mütləq Kamran olar. Sözlə ifadə edə bilməyəcəyim qədər qeyrətli, cəsarətli uşaq idi - bunları Kamranın ən yaxın dostlarından biri olan Fuadın atası Adil söylədi.

Novruzlu Fuad isə Kamrandan saatlarla danışmaq istəyirdi: Ondan nə qədər danışsam, nə desəm az olar. Deyib bitirə bilmərəm. Heç ayrılmazdıq. Ondan ayrılmaq olmurdu. Bütün uşaqlığımız bir yerdə keçib. Məndən kiçik olsa da, daha ağıllı idi. Onunla məsləhətləşərdim. Lazım gəlsə, dostuna görə canını verərdi, o ki qala vətən. Hərbi xidmətdə olmuşdu. General Polad Həşimov öləndə çox sarsıldı. Adını o vaxtdan yazdırmışdı. Müharibə başlayanda o saat könüllü cəbhəyə yollanıb. Axırıncı söhbətlərimizdən birində ona özünü qoru dedim. Cavab verdi ki, burda hamı özünü yox, vətəni qoruyur. “Bilirsən necə oğlanlar var! Hamı birdi! Əsas odu düşmən qabağımızdan qaçır”. Son nəfəsəcən döyüşüb. Şəhid olan döyüş yoldaşının da silahını götürüb, iki silahla döyüşüb. Onu itirməyimizlə barışmırıq. Amma hamımızın başını uca elədi. 

 “Çox yaxın 4 dost olmuşuq – Mən, Fuad, Orxan, bir də ən kiçiyimiz Kamran. Ən şirin, ən qiymətli xatirələrimdi Kamran. Doğmam idi. Onun kimi mərd oğullar hələm-hələm gəlmir dünyaya. Mərdliklə də döyüşüb.Tez-tez əlaqə saxlayırdıq. Axırıncı döyüşdə 8 nəfər olublar. Sonacan döyüşüb. Sonacan! Öləcəyini bilsə də postunu tərk etməyib”. Bunları da dostu Məlikzadə Elbrus danışdı.
 Orxansa deyir ki, Kamran əlindəki bir tikəni dostuna, ya ehtiyacı olan birinə verə bilərdi. Mən də dostlarımı sevirəm, amma həmişə fikirləşmişəm Kamrana çata bilmərəm. Müharibə başlayanda ayrı düşmüşük. Eynullazadə Orxan da igid döyüşçülərimizdəndi. Füzuli, Xocavənd, Cəbrayıl uğrunda döyüşlərdə olub. Döyüşlər haqqında danışmaqda çətinlik çəkir: Yadıma düşür, yanıram. Müharibədi, meşədə qalmışıq, ac-susuz olmuşuq, amma bunlara fikir vermirdik. Ən ağırı yanındakı döyüş yoldaşlarının şəhid olması idi. Snayperlər izləyirdi, şəhidləri, yaralıları döyüş yerindən mütləq çıxaracağımızı bilirdilər. Kamran da şəhid dostlarını qoyub getməyib. Elə oğul idi. Sonu ölüm olsa belə, kimsəni darda qoymazdı... 

Uşaqlıq və döyüş dostlarını, onu tanıyanları dinlədikcə qorxmaz, mərd, sözünə bütöv, yaraşıqlı Kamranı görürdüm elə bil. Gözlərim önündə Kamran canlanırdı: ürəyi Azərbaycanla dolu Kamran.

“Boy-buxunluydu Kamranım. Onunla birlikdə özümü də, ürəyimi də dəfn eləmişəm sanki. 12 yaşından ailənin yükünü çəkib, oxuyub, həm də işləyib”- deyir ana. Onu hamı çox istəyirdi, hamı. Döyüşçülər də çox tərifləyir, deyirlər “siz ona şir südü vermişdizmi belə qorxmaz idi?” Bir dənəm idi. Qəhrəmanımız Polad şəhid olan gündən bu uşaq özünə yer tapmırdı. “Gedəcəm” deyirdi, qisasını alacam. Medal üçün döyüşməyib mənim balam, amma o qədər medal verdilər oğluma”.

“Cəbrayılın azad olunmasına görə”, “Füzulinin azad olunmasına görə”, “Xocavəndin azad olunmasıına görə” medalları ilə təltif olunub Kamran Seyfullazadə.

Gənc yaşının qocaman hörməti vardı. Onu həm də mərdliyinə görə sevirdilər. Cəsarətinə görə döyüş yoldaşları ona “əjdaha” deyirdi. Neçə - neçə yaralını xilas edib, şəhid olanları güllə altından çıxarıb “əjdaha Kamran”.

Xüsusi Təyinatlıların könüllüsü olan Kamran Seyfullazadə Füzuli, Hadrut, Cəbrayıl, Xocəvəndin azadlığı uğrunda döyüşlərdə iştirak edib. Xüsusi Təyinatlılarla birlikdə Şuşaya daxil olub. 

Şuşa uğrunda döyüşlərdə də  noyabrın 5-də qəhrəmancasına həlak olub 21 yaşlı Kamran. 

“Oğluma ən gözəl sözləri yazın”... deyən anaya təsəlli verə bilmədim.  “Ağlayan səsinin başına dönüm” – dedim sadəcə. Deyə bilmədim ki, ən gözəl sözləri, əsrlərlə yaza bilmədiyimiz sözləri sənin Kamranın yazıb. “Qələbə”! Bizi utancdan qurtarıb. Azərbaycanın tarixinə elə sözlər yazıb ki, biz nə yazsaq yanında solar. Kamranlar nələr edib bilirsənmi, ana?” – deyə bilmədim.

“Özü getdi. Mən ona heç “getmə” də demədim. Bilirdim ki, faydasızdı, desəm də gedəcək. Ölümü gözə alıb getdi”. 

Kamran bütün şəkillərində gülümsəyir. “Ana, ağlamazsan. Mən ermənilərdən qisas almağa, ölkəm üçün ölməyə, Şəhid olmağa gedirəm” – deyən gözəl gözlü, gülümsər üzlü gəncə “Vətən uğrunda” medalı verilib. Hər şey deyilib artıq...

Kamalə ABIYEVA