“Polad Həşimov şəhid olduqdan sonra oğlum orduya getdi və Suqovuşanda həlak oldu” - Şəhid İsmayıl Kərimovun atası...
Abbas Kərimov: “İsmayıl Polad Həşimovun Murovda əsgəri olmuşdu”
Mədəniyyət Nazirliyi Respublika Xatirə Kitabı redaksiyasının Şəki Şəhər Heydər Əliyev Mərkəzində “44 gün – Tarixi zəfər” adlı kitabın I və II cildinin təqdimat mərasimi çərçivəsində Şəki, Oğuz və Qəbələdən olan şəhid valideynlərindən övladları, Vətənin igid, ölməz oğulları barədə müsahibələr götürdük.
Növbəti müsahibimiz Vətən müharibəsi şəhidi İsmayıl Kərimovun atası Abbas Kərimovdur.
“Babası alman faşizminə, İsmayıl isə erməni faşizminə, işğalına qarşı döyüşdü”
Abbas dayını danışdırmaq çox çətindir, oğlu haqda danışarkən qəhərlənir, boğulur, söz tapmaqda çətinlik çəkir. O, igid bir oğlun atası olmaqla fəxr edir, övladından yadigar qalan iki fidan balanı böyüdüb boya-başa çatdırmaq üçün Allahdan möhlət istəyir. Deyir ki, İsmayıl sözünü Vətən müharibəsində deyib, qəhrəmanlıq, igidlik göstərib. Ata bildirdi ki, oğlu İsmayıl Kərimov 3 noyabr 1990-cı ildə Qəbələ rayonunun Tüntül kəndində ailəsində anadan olub, 1997-2008-ci illərdə İlham Abdulkərimov adına Qəbələ rayon Nohurqışlaq kənd tam orta məktəbdə təhsil alıb, ailəli olub və iki övladı yadigar qalıb.
Abbas dayı dedi ki, İsmayıl 2009-cu ildə Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidmətinin Qəbələ rayon üzrə Hərbi Komissarlığı tərəfindən hərbi xidmətə çağırılıb, Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin sıralarında, "N" saylı hərbi hissədə xidmət edib, 2010-cu ildə hərbi xidmətdən tərxis olunub.
“Oğlum 30 yaşında Suqovuşanın azad edilməsi uğrunda şəhid olub, ailəli idi, iki oğul balası qalıb. İsmayıl şəhid olanda böyük oğlunun 5, kiçik oğlunun isə 1 yaşı vardı. Çox vətənpərvər idi, Vətənini, torpağını çox sevirdi.
General Polad Həşimovun şəhid olması İsmayıla da çox pis təsir etdi, onun intiqamını almaq istəyirdi, yerə-göyə sığmırdı, cəbhəyə getmək, döyüşmək arzusunda idi. 2020-ci ilin 14 iyulunda baş verən Tovuz döyüşləri zamanı general-mayor Polad Həşimovun şəhid olmasından sonra səfərbərlik başlandı, bu da İsmayılın ürəyincə oldu və səfərbər olundu, hərbi təlim toplantılarına çağırıldı. Belə demək olar ki, Polad Həşimov şəhid olduqdan sonra oğlum orduya getdi və Suqovuşanda həlak oldu.
Tovuz döyüşlərindən sonra mənim xəbərim olmadan yazıldı. Arzusu vətən torpaqlarının işğaldan azad olunmasında iştirak etmək idi. Müharibədə əsgər kimi iştirak edirdi, atıcı olub”.
Abbas dayı bildirdi ki, oğlu mülki həyatda bərbərliklə məşğul olub, Bakıda işləyib ailəsini dolandırırdı. “28 May Metrosu ərazisində “Məhəmməd” studiyasında bərbər işləyirdi. Ali təhsil almasa da, həyatda yaxşı insan olmağı bacardı. Çox yaxşı oğul idi. İsmayıl övladlarımın gözü idi. Dörd yaşında anasını itirmişdi. Böyük oğlu da onu beş yaşında itirdi. İsmayıla atamın adını qoymuşdum. Atam da Böyük Vətən Müharibəsi iştirakçısı olmuşdu, beş il alman faşizminə qarşı vuruşmuşdu. Babası alman faşizminə, İsmayıl isə erməni faşizminə, işğalına qarşı döyüşdü. Qəbələdə igid oğullar çox olub. Polad Həşimov da bu torpaqda doğulub. İsmayıl Polad Həşimovun Murovda əsgəri olmuşdu”.
Şəhid atası bildirdi ki, oğlu İsmayıl Kərimov Prezident İlham Əliyevin Sərəncamına əsasən ölümündən sonra “Vətən uğrunda”, “Suqovuşanın azad olunmasına görə” və “Cəsur döyüşçü” medalları ilə təltif olunub. “Oğlumun adı əbədiləşdirilib. Kəndimizdə adına küçə verilib, abidəsi var. Kənd qəbristanlığında dəfn olunub.
Şəhidlərimizin adlarının əbədiləşdirilməsi işində Xatirə Kitabı redaksiyasının fəaliyyətini xüsusi qeyd etmək istəyirəm. Şəhidlər haqda nə qədər kitablar, məqalələr, şeirlər yazılıb. Övladlarımız haqda yazılanlar bizim üçün bir təsəllidir. Gedib məzarını ziyarət edirəm, bundan da təsəlli tapıram. Bu ağrını daşımaq çox çətindir...”
Abbas dayını qəhər boğdu və danışa bilmədi, uzun-uzadı sükuta daldı, xəyalından nələr keçdi bilmirik. Amma onu duymaq çətin olmadı ki, o, oğlunu xatırladı...
Analar ağlamaqla təsəlli tapır, atalar isə çox zaman ağlaya bilmir, qovrula-qovrula qalırlar. Abbas dayı da başqa şəhid ataları kimidir, qəhəri boğazında düyünlənir, danışdıqca içi ağlayırdı...
İradə SARIYEVA
