VƏTƏNİN MÜDAFİƏSİNƏ TƏLƏSƏN ŞƏHİD POLİS
“Bu hadisələr baş verənə qədər elə bilirdim, Rasim yalnız bizim ailənin övladıdır, amma dəfn mərasimindəki izdihamı görəndə anladım ki, o, bütün Azərbaycan xalqının oğludur. Bir övlad kimi heç vaxt başımızı aşağı edən, utandırıcı hərəkəti olmayıb. Onun haqqında keçmiş zamanda danışmaq sadəcə, mümükün deyil...”
Şəhid polisin anası Xuraman müəllimə danışır, bizsə susuruq... Bu, 44 günlük Vətən müharibəsindən və 23 saatlıq antiterror tədbirlərindən sonra şəhid ailəsində ən ağır, üzücü görüşlərimdən biridir. Bütün sözlər “xərclənib”, təsəlli tükənib, göz yaşları quruyub... Hamımız cansız heykələ dönmüşük sanki, otaqda bir boşluq, səhra tənhalığı və uğultu var, Qarabağdan, Xocavənddən əsən küləklərin səsidir elə bil... Bir də yuxu qovuşuğu, xəyali səadət, heç də uzaq olmayan ilğımvari görüntülərin qısaboylu sevinci – sanırsan ki, lap yaxındadır, əlini uzatsan çatacaq... Amma yox, sən gedirsən, o da uzaqlaşır, çevrilib baxır, gülümsəyir, qayıtmaq istəyir, sonra nədənsə fikrini dəyişir... Əlini yelləyir, sənə “gəlmə, geri dön” deyir, özü isə qayıtmır... Beləcə, bir ömür kino lenti kimi dolanıb keçir – Rasim doğulur, böyüyüb boya-başa yetir, ailə qurur, övlad sahibi olur, şəhidlik məqamına yüksəlir...
Şəhidin atası Oktay kişi təmkinli, ağır təbiətli, dünyagörmüş adamdır, bu ağır itki onu bir az da qaradinməz edib. Yenə də az danışdı, oğluyla evdəki sonuncu söhbətini dilə gətirdi: “Bundan əvvəl də 3-4 dəfə işğaldan azad olunmuş ərazilərə gedib. Axırıncı dəfə sentyabrın 19-da yola çıxmağa hazırlaşırdı. Getməmişdən əvvəl yanıma gəldi. Mən ona ürək-dirək verdim. Dedim, “qorxma, cəsarətlə get. Bu bizim son döyüşümüz olacaq, Xankəndiyə bayraq sancacağıq. Mərd ol, özünü qoru, sağ-salamat geri qayıt!” Onu belə yola saldım. Bir də axırıncı dəfə axşamüstü, saat 4-5 radələrində zəngləşdik. Dedi ki, “danışa bilmirəm, yoldayıq”. Bu, sonuncu söhbətimiz oldu... Şəhid olandan sonra komandiri mənə söylədi, telefonda göstərdi ki, necə dürüst, vətənpərvər, şən imiş, ətrafı ilə qayğıkeş ünsiyyət qururmuş. Mən hələ bu yaşacan oğlumun ətrafı ilə belə münasibətdə olduğunu görməmişdim. Özüm onu indi tanımağa başlamışam... Bunları gördükcə həm kədərlənirəm, həm də fəxr edirəm ki, Rasim bizə - öz valideynlərinə layiq övlad kimi böyüyüb. Daxili İşlər Nazirliyinin rəhbərliyinə və şəxsi heyətinə, ümumiyyətlə xalqımıza da minnətdarlığımı bildirirəm ki, belə çətin məqamlarda bizi tək qoymadılar”.
“Mən daim şəhid ailələrini dəvət edib məktəbdə tədbirlər keçirmişəm. İndi həmin analar mənə dəstək olmağa, ürək-dirək verməyə gəlirlər” – deyə, Xuraman ana söhbəti davam etdirir: “Həmişə millətimizin balalarını sinəmə sıxmışam, onlara qayğı göstərmişəm. İndi oğlum öhdəmizdə çox ağır yük qoyub getdi - iki övladı bizə yadigar qalıb. Rasimin qoxusunu, hərarətini onlardan almağa çalışıram...”
Şəhidin əmisi Aydın Məmmədov da qardaşına, qardaşının həyat yoldaşına bir daha təskinlik verməklə, bütün şəhidlərimizin valideynlərinə səbr, dözüm arzulamaqla söhbətə qoşulur, Vətən savaşında Azərbaycan gənclərində aşıb-daşan vətənpərvərlik duyğularının heyrətamizliyindən danışır. Düşmənin 30 iilik işğal dövründə Qarabağı unutdurmaq istəyinə, beynəlxalq güclərin bu istiqamətdə yeritdikləri siyasətə, olkəmizə qarşı ikili mövqeyə rəğmən, xalqımızın Ali Baş Komandanın ətrafında sıx birləşərək haqq savaşına qalxdığını və tarixi Zəfərə imza atıldığını, eyni vəhdət, coşqu və müdafiə ilə də ərazi bütövlüyümüzü qoruyub saxlamağın vacibliyini vurğulayır.
Məmmədov Rasim Oktay oğlu 1987-ci il oktyabrın 8-də Bakı şəhəri Xətai rayonunda doğulmuş, 254 nömrəli məktəbdə oxumuşdu. Daha sonra Azərbaycan Dövlət Bədən Tərbiyəsi və İdman Akademiyasında ali təhsil alıb. Silahlı Qüvvələrimizin sıralarında həqiqi hərbi xidmət keçib. Hərbi xidmətini bitirdikdən sonra Azərbaycan Daxili İşlər Nazirliyinin Çevik Polis Alayında xidmətə başlayıb. 19 sentyabr 2023-cü il tarixində həyata keçirilmiş lokal xarakterli antiterror tədbirləri zamanı Xocavənd rayonunda şəhidlik zirvəsinə ucalıb. Ertəsi gün Şüvəlan qəbiristanlığında torpağa tapşırılıb. Rüstəm və Rəsul adlı iki oğlu yadigar qalıb.
Evində yaradılmış guşədə şəhidin fotoları, əşyaları, forması var. Məzarından götürülmüş torpaq və şəhid olan anda dayanmış qol saatı da diqqət çəkir. Həyat yoldaşı Nigar Məmmədovanın bildirdiyinə görə, həmişə hər yerə tələsən Rasim sonuncu dəfə sentyabrın 18-də evə tələsik gəlib, lazım olan əşyalarını toplayıb, yalnız anası və övladları ilə sağollaşa bilib: “Çox yaxşı insan idi, yoldaş idi, ata idi. Yanımda olanda sanırdım dağa söykənmişəm, hər şey yaxşıdır, mənə heç nə ola bilməz. Bəzən gecə növbəsində qalırdı, elə bil, evdə nəsə çatışmırdı. 12 il evli olduq, bu müddət ərzində şirinli-acılı o qədər şeylər yaşadıq ki... Düz 12 ildir axşam saat 8-də işdən gəlirdi. İllərdir vərdiş etdiyim kimi hər saata baxanda gözümə 19:45 görünür. Düşünürəm ki, Rasim 15 dəqiqəyə çatacaq, hər şey hazır olmalıdır...”
O, işğaldan azad olunan torpaqlara polis əməkdaşı kimi ezam edilmişdi. Və hər dəfə həmin müqəddəs ünvana - Azərbay Canımızın Qarabağ adlı bir parçasına böyük ruh yüksəkliyi ilə, sanki uça-uça gedirdi. Şübhəsiz ki, tarixi Zəfərimiz, ərazi bütövlüyümüzün təmini nə qədər şirin, qürurvericidirsə, itkilərimizin açısı da o boyda ağrılı, yanğılı, təəssüf doğurandır. Vətən canımız, vücudumuz mərd, qorxmaz oğulların canı, qanı, bədənlərinin bir hissəsi qurban verilməklə bütövləşdi, tamamlandı, azadlığa qovuşdu...
Və mən həmişə xidməti borcunu yerinə yetirməyə tələsən onlardan – 2023-cü il sentyabrın 20-də Vətənin isti qucağına tapşırılıb aramlıq, rahatlıq tapan 8 şəhid polisdən biri, Çevik Polis Alayının çavuşu Rasim Oktay oğlu Məmmədov haqqında söhbət açdım. Biz isə hələ çoxuq, Qorqud Atanın təbirincə desək, “qurtarmadıq, hələ varıq, olacağıq, qalacağıq...”
Xuraman xanım danışır ki, sonuncu səfərindən əvvəl gəldi, görüşdük. Ananın övladına ürək sözü nə ola bilər ki, tapşırdım, ehtiyatlı olun. Dedi, “neçə dəfə getmişik, bu dəfə də sağ-salamat qayıdacağıq, ürəyini buz kimi saxla”.
Oğlunun şəhadətindən sonra yuxusu ərşə çəkilib ağbirçək müəllimənin, hər gecə o ümidlə yatır ki, bəlkə onu röyasında görər: “Yatıram ona görə ki, bəlkə, yuxuma gələr. Hər səhər oyananda deyirəm, ay bala, yenə səni görə bilmədim. Qohumlardan kimin yuxusuna gəlibsə, hamısına “anam ağlamasın” deyib. Bəli, polis çavuşu Rasim Məmmədov həmişəki kimi, yenə də vədinə xilaf çıxmadı, verdiyi sözə sədaqət göstərib qayıtdı. Amma bu dəfə daha uca və şərəfli adla, müqəddəs Azərbaycan bayrağına bükülmüş pak Şəhid kimi...
Qurban CƏBRAYIL
“Mədəniyyət” jurnalının redaktoru
