“Mən onda bildim ki, İslamın qardaşı da hərbçidir” - Beşinci yazı
Şəhid Əli Əhmədovun şairlik qabiliyyəti var idi. Ara-sıra şeirlər yazırdı. Şeirlərini kimsəyə oxumazdı. Bunu xoşlamırdı... (Bu fikri Sevinc xanım da təsdiqlədi). Ancaq biz onun şeirlərindən bir neçəsini əbədiyyət naminə - hamımıza bir xatirə olsun deyə haqlarında yazdığımız kitaba salmaq istədik.
Tələsmə, ölüm...
Nə qışım, nə baharım var,
Getməliyəm, qərarım var,
Gözü yaşlı nigarım var,
İnsaf elə, gəlmə, ölüm.
Ürəyimdən atmadığım,
Gözlər məni, satmadığım,
Bir arzum var çatmadığım,
Hələ gəlmə, gəlmə, ölüm.
Elə bilmə uzaqdayam,
Uzaq deyil, yaxındayam,
Çırpınıram, torundayam,
Bir az yuban, gəlmə, ölüm.
Yollarını izləyirdim,
Qışqıraraq səsləyirdim,
Səni dünən gözləyirdim,
Amma, bu gün gəlmə, ölüm!
Ay ağam
Artıq qiyamətdi, yetiş, ay ağam,
Çox az insanların qalıbdır arı.
Kimidə ar gedib, var pulu-zadı,
Qızlar geyinirsə oğlan paltarı,
Bu, bir əlamətdi, yetiş, ay ağam.
Bu millət çörəyi ayaqlayırsa,
Molla naməhrəmi qucaqlayırsa,
Nahaqlar haqları qabaqlayırsa,
Yetişmək fürsətdi yetiş, ay ağam.
Sən gəl ki, ərisin qəlbimdə buzlar,
Gəlməsən, ürəyim ağlayar, sızlar,
Dərsə buraxılmır hicablı qızlar,
Bu, axı dəhşətdi, yetiş, ay ağam.
Əgər səhv oldusa mənim sözlərim,
Allah bağışlayar, odur ən kərim,
Əliyəm, qəm ilə dolub gözlərim,
Yolunda həsrətdi, yetiş, ay ağam.
Dünya
Bu dünya da ədalətin itirib,
Məzlumu, kasıbı talayır dünya.
Kişilər qadına meylin itirib,
Kişini kişiyə tay salır dünya.
Dost var ki, dostuna eşqini dikir,
Dost da var, vecinə deyildir dünya,
Dost var ki, dostunun üzünə gülür,
Sonradan qəlbinə kin salır dünya.
Ey bəşər övladı, acizləşmisən,
Qəlbinə həsəddən tor salır dünya,
Şeytanın gözündə şirinləşmisən,
İndidən Bərzəxə yol salır dünya.
Ah dünya…
Ah dünya, sən nə fanisən!?
Ruhları alan canisən.
Səndən soruşuram, kimsən?
Sən möminin zindanısan.
Kimi uyub sənə gedir,
Kimi duyub yenə gedir,
Kimi araq vurur gedir,
Ah dünya, sən nə fanisən!?
Şeytan olub dostun sənin,
Mömin olub qəsdin sənin,
Elə bilmə əbədisən,
Ah dünya, sən nə fanisən!?
Kimi səndən küsüb gedir,
Kimi boyun əyib gedir,
Kimi şəhid olub gedir,
Sanma, hər an güləsisən,
Ah dünya, sən nə fanisən!?
Bu şeirlər Əli Əhmədovun həyat eşqi, xəyalları idi. Hər sətirdə onun iç dünyasının xoş təzahürləri, gileyi, narahatlığı əks olunub. Dediyi bütün fikirlərdə öz dünyasını, öz sabahını və öz “yoxluğu”nu ifadə edib...
Fanilikdə təcəssüm tapan hər şey batində bir boşluqdur. Əli (ara-sıra) qələmə aldığı şeirlərdə məhz həmin boşluğu təqdir etməyə çalışıb.
Bu şeirlərdə biz Əlinin ruhu ilə baş-başa, duyğuları ilə qabaq-qənşərik.
Allah sənə rəhmət eləsin, Vətən oğlu!
***
Vətən müharibəsinin ilk günü idi. Füzuli istiqamətində taktiki gedişlər başlamışdı. Atışma şiddətlənmişdi. İslamın da olduğu tabor üzərlərinə qoyulan tapşırığa əsasən cəbhə xəttini yarmalı idi. O, idarə etdiyi BMP-ni düşmənə sarı tuşlamışdı. Döyüşə ilk atılanlardan idi. Havada güllə yağışı vardı. Top və minamyotların atəşi ətrafı lərzəyə gətirir, mərmilər torpağın bağrını deşirdi. İslam ard-arda öz tankı ilə erməni tərəfə atəş açır, hər dəfə də hədəfi düzgün nişan alırdı. Bu minvalla, ermənilərin bir neçə döyüş texnikasını sıradan çıxardı, həmin an da uşaq kimi sevindi. Ancaq bir müddətdən sonra İslamın tankı vuruldu. O, tankdan çıxıb arxa tərəfə keçdi. Qapını açaraq içəridəki desantı düşürtməyə çalışdı. Ona dedilər ki, hədəfdəsən, ərazi çox təhlükəlidir. Onu sonra düşürdərsən. İslam heç kimə qulaq asmadı. Döyüş yoldaşlarından birinə dedi ki, sağını gözlə, snayperə tuşsan. Yanmaqda olan tankın qapısını açmağa davam etdi. Bir-iki dəqiqədən sonra tankın üstündən iri bir alovun gəldiyini gördülər. Bu, top mərmisi idi. Mərmi qaynar zəhmi ilə İslamın yaxınlığına düşdü. Mərminin təsirindən yaranan güclü dalğa İslamı BMP-yə çırpdı. Qəlpələr onun başının bir tərəfini apardı. Döyüş yoldaşları onu bir qırağa çəkdilər. İslam aram-aram nəfəs alırdı. Su istədi. Amma kimsə ona su verə bilmədi...
Çünki döyüş daha da güclənmişdi. Yuxarı səmtə - ermənilərin olduğu istiqamətə baxmaq mümkün deyildi. Onlar sanki güllələri daş kimi aşağı diyirlədirdilər.
Tale işi idi, ya həyat acısı idi, kimsə fərqinə varmadı, ermənilər hərtərəfli hücuma keçdi, atışma vahiməyə çevrildi. Bir saat çəkdi, iki saat çəkdi, bilən olmadı, tabordakılar mühasirədə olduqlarını zənn etdilər. Neytral zonada həlak olmuş əsgərlərimiz çox idi. Onları götürmək üçün hələ imkan yox idi. Üstəlik, ermənilər şəhid olmuş oğullarımızn meyitini götürmək istəyirdilər. Taborumuz buna mane oldu. Bir müddət də bunun üçün döyüş getdi. Nə mühasirədə olmaq, nə də ermənilərin artan həmləsi əsgərlərimizi qorxutmadı. Bir azdan döyüş səngidi, ermənilər çoxlu itki verdiyindən geri çəkilməyə məcbur oldular. Yalnız o zaman əsgərlərdən bir neçəsi İslamın vurulduğu yerə gələ bildi. Artıq gec idi, İslam şəhid olmuşdu. Əsgər yoldaşlarından biri onun torpağın üzərində qırmızı rəngə çalan nəşinə baxıb təəssüfləndi və dedi:
- İslam ilk şəhidlərimizdəndir. O, mərd, heç nədən qorxmayan, cəsur ürəkli döyüşçü idi. Allah rəhmət eləsin!
Xeyli müddətdən sonra xəbər tutdular ki, İslamın qardaşı Əli də şəhid olub...
...Komandirinin dediklərindən:
- Gördüm, İslam başqa istiqamətdən gəlir. Soruşdum ki, İslam, bu görkəmdə, bu əhvalda hardan gəlirsən? Dedi ki, burda qardaşım var. Onunla görüşməyə getmişdim...
Mən onda bildim ki, İslamın hərbidə qardaşı var...
(Ardı var)
Hikmət Məlikzadə
