“Gözüm zəif görür, ancaq Vətən eşqim zəif deyil...” - Dördüncü yazı
Xidmət vaxtı başa çatdı, Əli əsgrlikdən gəldi. Vətənə olan sevgisi üzündən sülhməramlıların olduğu dəstəyə yazıldı. Nümunəvi xidmətini, qazandığı hörmət və rəğbəti nəzərə alıb onu qəbul etdilər. Bir gün evə gəldi, pərişan halda idi, yorğun gözlərini ani olaraq anasının gözlərinə dikib dedi:
- Mama, mən artıq sülhməramlıların dəstəsindəyəm. İnşallah, bugünlərdə Əfqanıstana gedəcəm.
Qəlbi təlatümlə dolan ana dərhal dilləndi:
- Ay oğul, getmə. Bilirəm, bütün bunlar dolanışığımız üçündü. Amma Allah kərimdi, burda da bir yol-iriz tapar, birtəhər dolanarıq.
Əli gözlərini qarşıda görünən boşluqlara dikib dedi:
- Gedəcəm, ana. Mənim alnıma hərbçi olmaq yazılıb...
Anası təkid etdi:
- Getmə, qurbanın olum, ananı tək qoyma.
Əli anasının gözlərində «solan» ümidləri görüb dedi:
- Yaxşı, getməyəcəm.
Anası sevindi. Elə bildi Əli bunu ürəkdən deyir.
Bir müddətdən sonra Əli anasına zəng vurdu:
- Ana, incimə, mən artıq sülhməramlı dəstəyə ərizə yazmışam, Əfqanıstana gedəcəm.
Yazıq ana bilmədi ki, həmin an Əli də orada digərləri ilə birlikdə komissiyadan keçirmiş.
Komissiya üzvləri hər kəsi çox dəqiq yoxlayır, xidmətə yararlı olub-olmadığını nəzərdən keçirirdilər. Əli bunu görüb məyus oldu. Qorxdu ki, gözlərinin zəif görməsi səbəbindən onu dəstədən kənarlaşdırarlar. Növbə ona da çatdı. Komissiya üzvləri onu da dəqiq yoxladılar. Məlum oldu ki, gözləri zəif görür. O, bu halda xidmət üçün yararlı sayılmaz. Ümumi qısa müzakirədən sonra belə qərara gəldilər ki, Əliyə «yox» cavabı versinlər. Hətta bunu Əliyə bəyan da etdilər, onu aşkarcasına sülhməramlılara yazmaq istəmədilər. Əli sanki yalvardı, acizanə şəkildə dedi:
- Bəli, gözüm zəif görür. Ancaq Vətən eşim zəif deyil. Mən mütləq Əfqanıstana getməliyəm.
Əsas həkim Əlinin israrından duyuq düşdü, soruşdu:
- Axı sənə oraya getməyə nə vadar edir?
Əli kövrəldi, özündə güc tapıb dedi:
- Ailə vəziyyətimiz. Mən və qardaşım anasın himayəsində böyüdük. Çox ağır günlər keçirtdik. Çox vaxt ac qaldıq. Əynimiz təzə paltar, qarnımız isti yemək görmədi. Atasızlıq bizi yüz illərin adamı kimi yorğun saldı. Anamız yemədi, bizi yedirtdi, qışda üşüdü, yayda pörtdü, canı xəstəlik tapdı. İndi ona yaşadığı ağır, məşəqqət dolu günləri unutdurmaq bizim – mənim və qardaşımın borcudur. Xahiş edirəm, məni dəstəyə yazın…
Həkim eynəyini gözlərindən aralayıb diqqətlə Əliyə baxdı, barmağını gözlərinin ucuna toxundurdu. Təxmin etmək olardı ki, Əlinin dedikləri onu da kövrəldib…
Beləcə, həkimin razılığı ilə Əli sülhməramlıların dəstəsinə qəbul edildi. Vaxt çatdı, böyük bir dəstə Əfqanıstana yola salındı. Əli orada altı ay qulluq etdi. Təyin edilmiş vaxt başa çatan kimi Əlinin də olduğu dəstə geriyə qayıtdı. Əli həyatın çətinliklərinə qalib gələn adamlarsayaq evlərinə gəldi. Anasının sevinci bitməmiş işləmək fikrinə düşdü. Beş-on gündən sonra iş axtardı. Öz sənətinə uyğun iş tapa bilmədi. Harada ixtisasına uyğun iş tapdısa, ondan bir ətək pul umdular...
Bəlli idi, Əlinin baş vurduğu ağır sahələrin hamısı normal həyat şəraiti qura bilmək, ev tikmək üçün idi. Neçə vaxt idi ev tapmışdılar, lakin almağa pulları yox idi. Buna görə ailə həm qəhərdən boğulur, həm də el-elat ələ salıb gülməsin deyə özlərini tox tuturdular.
Əli bir ay hərbçi kimi çalışdı. Anası dedi ki, ay oğul, istirahət et, Allah kərimdi, Əli dedi:
- Həyat bizə istirahət etməyi sanki haram buyurub. İstirahət vaxtı deyil, mama. Bir ay da bir aydı, maaşımı ev üçün topladığımız pulun üstünə qoyaram. Atalar nə deyir, “dama-dama göl olar”.
Beləcə, aylar bir-birini qovdu, həyat Əhmədovlar ailəsinin gözlərinə çox xırda bir sevinc qondurdu. Minbir əzab-əziyyətlə topladıqları pula bir həyət aldılar. Həyətdə iki ev vardı; biri əsas ev idi, biri də əl damı. Bir təhər evi satan adamla dil tapdılar ki, əllərində olan pulu götürsün, onlar əl damına köçsünlər, sonra qalan pulu da toplayıb verərlər. Ev yiyəsi razılaşdı. Əli və İslam analarını da götürüb əl damına köçdülər. Yenə aradan müəyyən qədər vaxt ötdü. Qardaşlar əl-ələ verib bir qədər də pul topladılar, ev yiyəsinə verib əsas evin də halallığını aldılar. Bununla Əhmədovlar ailəsi əl damından əsas evə yığışdı.
Aradan üç il ötdü. Üç il idi həyatın təlatümləri altında əzilən ailə əsas evdə yaşayırdı. Əli və İslam evi ürəkləri istəyən kimi təmir etdilər. Hətta Əlinin toyuna hazırlıq gedirdi. Ancaq...
Ancaq Əli və İslam o evdə (heç) doyunca yaşamadılar. Zəhmətləri ilə aldıqları evin sevincini doyunca dadmadılar...
Vətən müharibəsi başladı. Həmin gün Sevinc ananın da təklik qorxusu başladı. Bir gün sonra həmin qorxu gerçək oldu.
...Əli və İslam müharibənin ilk günü ayrı-ayrı istiqamətlərdə şəhid oldular... Vətən onlar üçün içində doyunca otura bilmədikləri evə çevrildi...
***
2014-cü il idi. İslam Yevlax rayonundakı N saylı hərbi hissədə müddətdən artıq həqiqi hərbi xidmət hərbi qulluqçusu (MAHHXHQ) kimi xidmətə başlamışdı. Vətən eşqi onu hər gün bir buğda boyu bərkidir, içində odlu sevdalar cücərirdi. Günlər həftələrə, həftələr aylara çevrildikcə onun da işğal altındakı torpaqlarımızı geri almaq istəyi tunc biləkli arzu kimi qan rəngi alırdı. Hətta içində o qədər həvəs var idi ki, qardaşı Əlini də müddətdən artıq xidmətə dəvət etdi. Anaları narazılıq etsə də, buna (mədəni şəkildə) məhəl qoymadılar, hər iki qardaşın Vətən sevgisi ana istəyinə güc gəldi. Əli də N saylı hərbi hissədə MAHHXHQ kimi xidmətə başladı. O da hər gün fərqli-fərqli sevdalarla Vətəni sevdi, onun uğrunda can fəda etmək arzusunu özünə şərəf bildi. Beləcə, 2020-ci ilin sentyabr ayınadək hər iki qardaş nümunəvi xidmətləri ilə rəğbət qazandı, hörmətə layiq oldu. Komandanlıq, xidmət yoldaşları onlardan razı idi. Hansından söz düşürdü, ağız dolusu tərif yağdırırdılar. Əslində, onlar Əhmədov qardaşlarını tərifləmirdilər, haqlarında olanı – gerçəyi deyirdilər...
12 iyul 2020-ci ildə erməni hərbi birləşmələri Ermənistan-Azərbaycan dövlət sərhədinin Tovuz rayonu əraziləri boyunca terror hadisələri törətdi, ordumuz buna cavab olaraq güclü əməliyyatlar apardı, düşmənə sarsıdıcı zərbə vurdu. Bu hadisə 27 sentyabr 2020-ci ildə Vətən müharibəsinin başlamasına zəmin yaratdı. Xain həmlə, terror zamanı general-mayor Polad Həşimovun və onunla birlikdə bir neçə yüksək rütbəli zabit və əsgərimizin həlak olması bütün Azərbaycan xalqını sarsıtdı, minlərlə insan küçələrə axışdı, hamı sanki müharibə tələb etdi. Nəhayət, Ali Baş Komandanın əmri ilə sentyabrın 27-də ermənilərin növbəti həmləsinə cavab olaraq sübh tezdən əks-hücum əməliyyatı başladı. Ordumuzun yüksək döyüş hazırlığı ilk gündən Ermənistana ağır dərs verdi. O gün ürəyində Vətən eşqi, əlində silah-sursat olan hər kəs Azərbaycan naminə içində bir döyüş nəğməsi oxudu... Həmin gün Mingəçevirin Günəşli qəsəbəsində boya-başa çatmış Əli və İslam Əhmədov qardaşları da müxtəlif ərazilərdə düşmənə qarşı silaha sarıldılar. Şəhid olduqları ana qədər Vətən uğrunda əllərindən nə gəlirsə, etdilər. Əli avtomatı, İslam isə dəmir atı (tankı) ilə erməni faşistlərinə qan uddurdu. Qısa vaxt ərzində onlar düşmən tərəfin xeyli canlı qüvvəsini məhv etdilər, hərbi texnikalarını sıradan çıxartdılar.
Ancaq… Təəssüflər olsun ki, Əli növbəti həmlə zamanı erməni tərəfin gülləsinə tuş gəldi. Bütün istəkləri, arzuları, quracağı xəyallar, ən sonda da anası və qardaşı gözlərinin önündən lent kimi keçdi. “Vətən, canım sənə fədadır, mən döyüşə məhz bunun üçün gəlmişdim…” dedi, əbədiyyətin qapısını döydü… Əli müharibənin ilk günü qardaşı İslamdan xəbərsiz Vətən uğrunda şəhid oldu...
***
İslam sentyabrın əvvəlində müharibə olacağından xəbərdar idi və axırıncı dəfə anası ilə görüşəndə (əslində, vidalaşanda) onu bərk-bərk qucaqlamışdı. Hərbi hissəyə qayıdanda yolda dostuna demişdi ki, inşallah, yaxın günlərdə geriyə qəhrəman kimi qayıdacağam. Dostu da ona demişdi ki, sən indidən əsl qəhrəmansan…
…27 sentyabr 2020-ci ildə İslam (da) Füzuli istiqamətində döyüşə başladı. Az vaxtda tankı ilə düşmənə ağır zərbə vurdu. O, tanka minəndə özünü qarşısıalınmaz qala kimi hiss edirdi. Elə düşmənin üstünə də hər dəfə bu ruhla gedirdi. Axırıncı dəfə də bu ruh onun içində, gözlərində, düşmənə tuşlanan nifrətində idi. Amansız ölüm bu ruhu qırmızı rəngə boyadı. Düşmənə hədəf olan İslam ölümcül yaralandı, döyüş yoldaşı onun can verdiyini görəndə, bərk həyəcanlandı, onu bağrına sıxıb ağladı. Hiss etdi ki, o, nəsə deyir, əslində, demək istəyir, dərhal qulaqlarını onun ağzına yaxınlaşdırdı. İslam dedi:
- Ölürəm. Əgər şəhid olsam, mamama deyərsən ki, oğlun səni çox istəyirdi, ürəyini çıxarıb verəcək qədər çox...
Nə yaxşı ki, o, bu sözləri deyə bildi. Dedi və gözlərini əbədi yumdu. Vətən İslam adlı qəhrəmanını qucaqladı, onu Cənnətin ən uca səltənətində oturtdu…
Müharibədən bir neçə ay sonra İslamın (həmin) döyüş yoldaşı Mingəçevirdə ikən Sevinc xanımla görüşdü, İslamın vəsiyyətini ona çatdırdı. Sevinc xanım övladları şəhid olanda bəlkə də heç belə ağlamamışdı, elə nalə qopartdı ki, dağ-daş yandı… Bir xeyli vaxtdan sonra sakitləşdi, başını İslamın başdaşına söykəyib dedi:
- Əziz balam, məni ürəyini çıxarıb verəcək qədər çox istədiyini bilirdim...
(Ardı var)
Hikmət Məlikzadə
